Ik ben Noortje van Bindsbergen.

Ik werp zittend speer,kogel en discus met een paralympische licentie sinds 2023. 

Ik werp in de klasse f34.

Ik heb een aangeboren hersenenbeschadiging genaamd cerebrale parese. Het is toen nog geen jaar was vastgesteld omdat ik niet kon zitten helaas door veel fouten weet ik het zelf pas sinds 2011.

Daardoor een moeilijke jeugd gehad en de sport heeft mij overeind gehouden.

Sinds 2020 werp ik zittend met een nationale classificatie.

Sinds 2023 met een internationale classificatie.

Ik heb sinds januari 2022 een coach. Mies Kuipers van Sprint Breda met haar man Wouter Schelvis.

Ik train op maandag in Vught bij Prins Hendrik.

Sinds vorig jaar helpt Hans Kremers mij met speerwerpen.

Ik sport al mijn hele leven maar dat is ook niet vreemd als dat met de paplepel is ingegoten. Mijn familie was erg fanatiek in voetbal.

Ik heb zelf ook gevoetbald naar mijn kunnen tot mijn 25e toen ging het echt niet meer. Ik heb ook jeugd getraind en gefloten.

Toen ik 10 werd moest ik als meisje stoppen met voetbal en ben ik atletiek gaan doen. Ik vond het erg leuk vooral speerwerpen helaas kwam ik vanwege mijn beperking niet mee en moest ik stoppen en ben ik weer gaan voetballen tot het fysiek echt niet meer ging. Ik werd al naar paar seconden training weggedragen. Daarna in de lappenmand en medische molen terecht gekomen maar wilde altijd blijven sporten maar die kans heb ik nooit gehad. Ik wilde na de mavo het cios doen maar dat mocht ik niet. Ik hoorde alleen maar dat kun je niet.

Toen in 2011 erachter kwam dat ik cerebrale parese heb zei de revalidatie arts wat wil je doen? En ik zei kan ik eindelijk de topsport in maar mocht niks. Na jaren vechten is het mij nu deels gelukt.

Ik heb in begin nog uit stand met de rolstoel erachter geworpen tot het niet meer ging. En dacht toen het moet toch ook zittend kunnen. Zo gedaan na in mijn gedachte de benen eraf heb gehaald en meer vanuit mijn romp ben gaan werpen, ging het beter. Ik wist nog niks van zittend werpen en had ook geen hulpmiddel.

Ik kwam er zelf achter dat het een para atletiek onderdeel was en zelfs paralympisch maar niemand wilde mij helpen. Ik bleek ook de enige in Nederland te zijn! 

Vanwege mijn pestverleden en ik geen gelijkwaardige kans heb gehad probeer ik kinderen te helpen en ik vind dat iedereen een kans verdiend en zichzelf mag zijn. Ik ontwikkel mezelf door clinics en trainingen te geven.